Bob, 4 jaar in herstel, fors uitgevallen in de werksituatie belde om hulp. Hoog opgeleid, prachtige functie, huis, vriendin, hard werkende ouders, ook op niveau. Alles mee, zo op het eerste gezicht.
Tegelijkertijd nu toch weer met een enorm probleem. Hij verzuchtte dat hij nog vaak aan de woorden van zijn coach had gedacht. Die had er geen doekjes om gewonden. Dat kon/ wilde hij toen niet horen.
Nu is hij er wel aan toe zijn leven te veranderen. Hij ziet in dat de prestatiedrang en het bijkomende geld niet opwegen tegen een leven in herstel. Hij zei letterlijk dat die manier van werken zijn ziel had aangetast.
Verslaving gaat nooit voorbij. Er komt nooit een moment dat je een ex- verslaafde bent. Alhoewel het veel fijner is dat wel te geloven.
De jongeman vertelde dat hij veel jonge mensen kent die op vergelijkbare wijze gevangen zitten in het systeem. Hun ouders hebben altijd hard gewerkt en denken 'als mijn kind nu maar de juiste baan, leidinggevende, vriendin, huis vindt.... Dan wordt het beter. Zij willen er alles aan doen hun kind te beschermen. Zij geven hem geld en een overdosis liefde. En het werkt niet.
In al die dingen zit niet de oplossing. Dat is moeilijk te begrijpen. Ook in mijn gesprekken met mensen die in de laatste fase van de behandeling zitten zijn er altijd weer die zeggen 'ik heb zulk leuk werk. Dan zeg ik 'leuk werk helpt je niet van je verslaving af'. Dat is een harde boodschap. Het is moeilijk te accepteren dat je zo'n ingewikkelde chronische ziekte hebt. Daar begrijp je niets van aan het begin van je herstelproces. Er is tijd nodig weer jezelf te worden en te bedenken wat echt belangrijk is.
Er is geen quickfix voor verslaving. Het is een volkomen transformatieproces wat alle gebieden van je leven betreft.
Neem de tijd voor herstel. Biedt een ander de tijd tot herstel. Er is geen snelle weg naar een goede oplossing. Op geen enkel niveau.
