Na de kliniek in gesprek gaan met je werkgever is een spannende zaak. Hoe leg je in korte tijd uit hoe het met je was én is én wat daartussen is gebeurd? Wat vertel je wel en wat niet? Het verslaafde hoofd gaat al snel met al deze dingen aan de haal. Mits goed voorbereid, ontstaat er meestal wel een goed gesprek. De werkgever heeft bereidheid zijn medewerker te helpen. Hij heeft met lede ogen toegezien hoe slecht het een bepaalde periode ging.
Na de kliniek gaat het vaak goed met de medewerker. Hij is trots dat hij goede stappen heeft gezet. Hij ziet er ook weer beter uit. De werkgever is blij en belooft de medewerker te gaan helpen. Beiden hebben nog weinig idee wat deze chronische ziekte op de werkvloer betekent.
De werknemer schaamt zich vaak over de periode die achter hem ligt. Hij neemt zich voor geen fouten te gaan maken. Dat kost echter veel energie, is geen realistisch perspectief en gaat ook ten koste van de productiviteit. Hij heeft veel tevens last van angst en onzekerheid, nu er geen sprake meer is van roes. Zo wordt er regelmatig een hele goede start gemaakt, maar meestal al snel ervaart de medewerker toch veel stress.
De werkgever denkt eveneens al snel ‘het zal toch weer niet waar zijn …….’ als hij ziet dat de medewerker goed begint en erg zijn best doet, maar dat toch niet in opwaartse lijn blijkt vol te kunnen houden. De op en neergaande beweging maakt ook hem onzeker.
Alle goede wil en inzet leiden vaak niet tot een duurzaam resultaat, want een verslaafde en niet-verslaafde spreken een andere taal. Het/ hij is niet altijd beter na 3, 6 of 12 maanden. En achter het gedrag is een enorm bewustwordingsproces gaande over ziekte, herstel, verleden, toekomst en alles wat daarbij komt kijken. En maakt het beschadigde brein overuren om te herstellen en te ordenen.
Het is over en weer een hele kunst vertrouwen te houden dat het beter gaat worden. Vertrouwen hebben is niet het sterkste punt van de verslaafde in herstel. Hij heeft weinig vertrouwen in zichzelf, ook al weet hij zeker dat hij zeker nooit meer zal gaan naar waar hij ooit geweest is. Het is vertrouwen dat geschaad is op veel verschillende manieren tussen verschillende partijen (niet alleen op de werkvloer). Hij is vaak erg streng voor zichzelf. Een aardig woord, een complimentje is als water op droge grond.
Er is een veilige plek nodig tussen de 2 partijen zodat zij beiden gaan begrijpen wat er speelt en met voortschrijdend inzicht een realistisch plan kunnen maken voor de toekomst. Stap voor stap. Als de werkgever teveel wordt gekend in het proces, gaat co-dependentie vaak een rol spelen en stagneert vroeger of later het proces. De verwikkeling wordt te groot.
Maar zeker is dat de verslaafde in herstel, met een clean hoofd op maandag en daarna, met zijn openheid, eerlijkheid en bereidwilligheid, met zijn creativiteit, sensitiviteit en zijn verlangen iets moois bij te dragen, een bijzondere plek inneemt op de werkvloer.
