4e gesprek: mijn cliënt is 6 maanden clean. Hij kent alle kneepjes van de cognitieve gedragstherapie op zijn duimpje. Hij kent het hulpverlenersjargon. Hij mediteert. Hij doet wat er gevraagd wordt. Hij is slim, heeft HBO diploma en werkervaring. Hij kent de hulpverlening door en door. Je moet echter van goeden huize komen om zijn vertrouwen te winnen.
Hij praat monotoon, heeft zijn emoties weggebannen en probeert controle te houden. De vorige keer heeft hij een uur volgepraat. Maar praten is gemakkelijk voor de doelgroep waarmee ik werk. Ik was achteraf ontevreden geweest over mijn aanpak. Zo wordt het namelijk geen duurzaam herstel.
Toen ik vandaag vroeg wat hij echt wilde bespreken, vertelde hij over zijn boosheid jegens een hulpverlener die hij onlangs had gesproken. Hij is in isolement geraakt en dat is dan wat er overblijft; je boos maken op de hulpverlener die je niet verder geholpen heeft. Ik ken het onderwerp en het was een dwaalspoor. Ik heb het afgekapt. Ik heb aangegeven dat ik de korte tijd die ik met hem had niet daaraan wilde besteden. Daarmee nam ik een risico. Maar het was tevens een oprechte poging om door zijn afweer heen te breken en te spreken over iets waar wat aan gedaan kan worden. Die boosheid is oud en diep, die ga ik nu niet voeden.
Er is immers een mogelijkheid dat hij eruit gaat komen en weer van waarde kan zijn. Dat is wat ik niet opgeef te geloven. Hij ging niet in het verweer, hij luisterde. Gaf antwoord op een manier waaruit bleek dat hij de boodschap had laten binnenkomen. Ik vond het razend knap van hem.
Hij gaf vervolgens aan dat het gesprek voor vandaag genoeg was en dat hij volgende keer aan een half uur genoeg zou hebben. Hij zou het voorbereiden en zijn plan laten horen. Zijn toon was volwassen. Het lijkt alsof hij de regie gaat pakken. En mijn hart is blij. Het was een compleet ander gesprek dan de vorige keer.
Ik ben een hele weg gegaan met mijn eigen man, door verslaving en herstel. Meer dan 30 jaar. En vanwege die ervaring kan ik naast deze cliënt gaan staan en een stukje van mijn verhaal delen. Daardoor ontstaat een echt gesprek en tracht ik een zaadje van hoop te planten bij degene die soms al zo lang geleden de moed heeft opgegeven. Iemand die gewend is zich niet te laten zien. En hoopt gevonden te worden. Ik verheug mij op het vervolg. Praten is gemakkelijk, maar verandering creeren is een ander verhaal. Ik denk dat het gesprek van vandaag weer een stukje heeft bijgedragen.
